Een paar weken geleden kwam ik terug van een retraite voor vrouwen boven de 40. Ik nam deel omdat ik erg moe en toe was aan ontspanning, dansen, sister cirkels, yoga en meditatie. De laatste regel van de omschrijving van de retraite gaf de doorslag: 'met een beetje geluk hou je er vriendinnen voor het leven aan over' (want daarmee wil het nog niet erg vlotten hier in het overall toch wel 'wat de boer niet kent...' Limburg 🙈).
Ik ontving tijdens dit intensieve lange weekend zoveel meer dan ik had verwacht of gehoopt. Het was een deep dive en ik mocht dingen in mezelf aankijken, waarvan ik niet wist dat ze er nog zaten. Oude thema's in het nieuwe daglicht van misschien wel één van de meest heftige levensfases en overgangen die ik in mijn leven heb meegemaakt.
En nu, een paar weken later, valt alles steeds meer op z'n plek. Ik heb altijd al geweten dat ik een boek zou schrijven, maar had nooit het overzicht waarin ik mijn ervaringen met een rode draad kon verbinden en betekenis geven. Ik ben inmiddels begonnen aan een nieuw eBook over het terugvinden van intimiteit in langdurige relaties, maar zie nu ook hoe ik daarin nog steeds niet hoef te laten zien wat eigenlijk verteld wil en moet worden.
Tijdens de retraite ging ik terug naar de momenten dat ik als klein kind door mijn moeder liefkozend werd gestreeld en ik ervaarde daarin zoveel veiligheid. Een veiligheid en onvoorwaardelijkheid die ik daarna nooit meer op diezelfde manier gevoeld heb. En dat kwam bij me binnen. Ik bedoel niet dat ik in gewelddadige relaties heb gezeten, maar kon op dat moment de diepe vrouwelijke wond voelen die ervoor zorgt dat het vrouwelijke op zoveel verschillende manieren wordt geobjectiveerd en misbruikt.
Dat begint al bij onze kinderen die onder andere via tekenfilms (hoewel animatie/computerfilms een beter woord is) geprogrammeerd worden met geweld, donkere energie en snelle flitsende beelden. Alles om de diepere verbinding maar niet aan te gaan en het hart uit te schakelen. Maar gelukkig hebben veel van deze (Nieuwetijds)kinderen hun eigen lichtfrequenties en existeren zij op een ander niveau dan de oude 3D wereld.
Ik voelde mij de afgelopen dagen helemaal vastzitten en gevangen in 3D. Ik had voor het eerst sinds jaren een lang weekend alle aandacht bij mezelf gehad, zonder dat er ook maar iets van me gevraagd of verwacht werd. Doordat ik op een dieper level de verbinding met mezelf gemaakt had, kwam ik letterlijk vol leven en liefde thuis 💖 Maar al snel slurpte de 3D structuur van het dagelijks leven me weer op en dacht ik de afgelopen dagen dat dat felbegeerde 5D in deze levensfase gewoon nog even niet voor mij is weggelegd... En toen werd ik gisteren wakker uit deze droom:
Ik was in ons huis op de onlangs afgemaakte zolder (zie foto) en ontdekte daar plotseling deurtjes met gangetjes naar extra kamers. De extra ruimtes in ons huis bleken enorm en waren via bijzondere constructies met elkaar verbonden. Ik werd er als een kind zo blij van en maakte in één van deze kamers een extra bed voor mezelf op, waar ik zo nu en dan tijd voor mezelf kon nemen en kon rusten.
Ik associeer zolders altijd met het Hogere Bewustzijn, dus blijkbaar is mijn ervaring van 5D veel ruimer dan ik vanuit 3D ervaar ✨ En zijn daar allemaal ruimtes en dimensies waar ik zo toegang tot heb, thuis ben en mijn rust kan vinden. Hoe bijzonder is het dat deze spontane uitstapjes naar 5D gewoon voor mij geregeld worden? 😃
Op een zolder staan vaak dozen met vergeten herinneringen, wat misschien wel betekent dat het tijd is om deze verborgen herinneringen het licht te laten zien. Zoals gebeurde tijdens de retraite, wat me in de weken daarna herinnerde aan het boek (misschien wel over vergeten herinneringen) en één van de redenen waarvoor ik hier echt ben 💖
Mijn droom liet me ook ervaren dat alles gewoon onderdeel is van de grote shift die gaande is, waarin dimensies voortdurend in elkaar overlopen en ik juist in de rijkdom van dat alles voel dat ik op precies de juiste plek ben (met fijne mensen om mij heen 💕) 🙏
Comentários