Onder het zwijgen van de velden

Wat zou jij doen als je je droomhuis gevonden hebt in een klein dorpje in het prachtige Zuid-Limburg en je er na een paar weken achter komt dat er op een steenworp afstand landbouwgif gespoten wordt op de akkers? En je in de maanden daarna met je kinderwagen door de prachtige landelijke omgeving wandelt en er pal naast je op de velden ineens een tractor verschijnt die gif aan het spuiten is?

Ik weet nog dat we bij onze oude woning in Den Haag nooit konden badmintonnen - dus dat was het eerste wat we vier jaar geleden deden in onze grote tuin. Meteen die eerste keer roken we plotseling een penetrante, chemische geur die op benzine leek. Toen we de tractor met gifinstallatie zagen rijden, zijn we snel naar binnen gegaan. De geur trok in ons huis en hing in de badkamer waar het raam openstond. Het was de laatste keer dat we hebben gebadmintond.

Een paar maanden later begonnen de opvliegers; geen gewone zweetaanvallen, maar intense, allesoverheersende hittegolven waarbij ik soms bijna out ging en moest gaan zitten om op adem te komen. Mijn moeder was ook vroeg in de overgang, dus het zou een toevallige samenloop van omstandigheden kunnen zijn. Maar uit steeds meer onderzoek blijkt dat pesticiden en kunstmest niet alleen de bodem uitputten, maar ook onze (hormonale) gezondheid ernstig kunnen beïnvloeden.

Net zoals wanneer je zwanger bent of net een nieuwe auto hebt gekocht (om maar eens iets te noemen), zag ik ze steeds vaker rijden: de gifmachines. Overal. Soms pal naast wandelaars, een vader met zijn kind achterop de fiets. Ook de gele akkers begonnen me steeds meer op te vallen. En ik realiseerde me dat ook dit te maken heeft met een systeem dat mensen programmeert en gevangenhoudt in onbewustheid over wat er werkelijk gaande is.

Gelukkig stuurt de boer tegenwoordig een berichtje wanneer hij gaat spuiten. Voor ons scheelt dat veel: we kunnen ramen sluiten, de was binnenhalen en binnenblijven. Maar ik merk ook dat dit bij andere dorpelingen verbazing oproept. Alsof het iets vreemds is om rekening te houden met de gezondheid van anderen.

En precies dat laat zien hoe ver we zijn afgedreven van wat natuurlijk, medemenselijk en respectvol is. Het feit dat zorg voor elkaar en bewustzijn over de impact van wat er gaande is als overdreven of lastig wordt gezien, is een symptoom van een wereld die het contact met haar kern is kwijtgeraakt. Maar daarin zit ook de sleutel: hoe meer we wel vragen durven stellen en wel vanuit verbinding reageren, hoe sneller de illusie begint af te brokkelen. Elke bewuste keuze - hoe klein ook - helpt het systeem van binnenuit te transformeren 🌱✨

Natuurlijk hebben we de afgelopen jaren - wanneer we de machines zagen rijden en alle deuren, ramen en luchtroosters hadden gesloten - op Funda gekeken voor een droomhuis ergens anders, zonder akkerland. Maar ergens voelden we dat de energie daar niet zat. En we wisten ook: elke plek brengt weer andere uitdagingen. Het gif zit niet alleen in de lucht, maar ook in het water, in de bodem en in onze voedselketen. De gevolgen zijn veel dieper en wijder verspreid dan we vaak willen/durven toegeven.

Een tijdje geleden trok ik een kaart uit mijn geliefde Lemurian Starchild-deck ⭐️ Die ging over eenheid met de natuur en de verbondenheid met al het leven om ons heen. En toen voelde ik het: vluchten voor het gif, zou vluchten voor mezelf zijn. Want de bomen en plantjes in onze tuin zouden niet mee kunnen gaan, net zoals alle dieren en vogels die ons hier vergezellen. Wanneer we hen in de steek zouden laten, zouden we onszelf in de steek laten. Dat zorgde onmiddellijk voor een sterk gevoel van verbondenheid en thuiskomen in het 'weten' dat ons hier gebracht heeft en dit huis op wonderlijke wijze voor ons manifesteerde.

Er is zoveel gaande in de wereld. Niet alleen fysieke vergiftiging, maar vooral vergiftiging van de ziel. Op grote schaal wordt geprobeerd om ons af te sluiten van wie we werkelijk zijn. Het gif zit in prikjes, in de lucht, in ons eten… en het maakt ons moe, monddood, afgestompt. Het wil ons weghouden van onze kracht. Maar precies daarin ligt de uitnodiging om wakker te worden. Om de sluier op te tillen. Om het licht dat we zijn, te laten schijnen - juist nu. Want waar licht is, kan geen duisternis bestaan ☀️💛